Η τελευταία πρώτη φορά. Τα συναισθήματα πίσω από την επιστροφή στα σχολεία.

Κι ενώ όλοι μιλάμε για τη σημασία της πρώτης φοράς – όσον αφορά τα παιδιά μας: η πρώτη φορά που περπάτησε, η πρώτη φορά που μίλησε, το πρώτο δοντάκι, η πρώτη μέρα στον παιδικό, η πρώτη μέρα στο σχολείο – εγώ σήμερα θα σου γράψω για το συναίσθημα πίσω από μια σκέψη που με κατακλύζει τελευταία. Και αυτή είναι η τελευταία πρώτη φορά.

Παρασυρόμαστε από τον χρόνο που τρέχει αδυσώπητος και μαζί του τρέχουμε κι εμείς να προλάβουμε… Μα μερικές φορές, μέσα στην υπερπροσπάθεια, χάνουμε την αξία της στιγμής. Ξεχνάμε πως ο χρόνος τρέχει, αλλά πίσω δεν γυρνάει.

Η καθημερινότητα επαναλαμβάνεται και μας παρασέρνει, κι έτσι συχνά ξεχνάμε τα σημαντικά.

Σταμάτα. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Επιβράδυνε ταχύτητα. Δες τα παιδιά σου. Πότε ήταν μωρά που κούρνιαζαν στην αγκαλιά σου; Και πότε απέκτησαν φτερά και βγήκαν στον κόσμο, έτοιμα να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της ζωής;

Χαμήλωσε ρυθμό. Ξέρω, έχεις πολλά να κάνεις και όλα περιμένουν από σένα. Αλλά επιβράδυνε. Γιατί ίσως σήμερα να είναι η τελευταία φορά που θα ξυπνήσεις για να θηλάσεις το βράδυ. Ίσως να είναι η τελευταία φορά που κάποιο από τα παιδιά σου θα θελήσει να του διαβάσεις εκείνο το παραμύθι.

Ίσως αύριο το παιδί σου να σου ζητήσει να φτιάξει μόνο του το κολατσιό. Κι αυτό σημαίνει ότι σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που το ετοίμασες εσύ.

Και ξέρεις κάτι; Αυτές οι τελευταίες φορές μπορεί να γεμίζουν τη ψυχή νοσταλγία, αλλά κρύβουν μέσα τους και κάτι όμορφο: κάνουν χώρο για νέες πρώτες φορές.

Η πρώτη φορά που θα σε καλέσει να δοκιμάσεις κάτι που έφτιαξε μόνο του.

Η πρώτη φορά που θα σου εκμυστηρευτεί έναν προβληματισμό σαν μεγάλος.

Η πρώτη φορά που θα σε αγκαλιάσει όχι σαν παιδί, αλλά σαν φίλος.

Κάθε ηλικία φέρνει μαζί της τις δικές της πρώτες φορές. Διαφορετικές, πιο ώριμες, αλλά εξίσου μοναδικές.

Κι αυτό είναι το δώρο της γονεϊκότητας: να μάθεις να ζεις το παρόν, να χαμογελάς σε κάθε στάδιο, να γεμίζεις την καρδιά σου με στιγμές που αύριο θα γίνουν αναμνήσεις.

Γι’ αυτό σήμερα, πριν τρέξεις ξανά πίσω από τις υποχρεώσεις, κράτησε μια στιγμή για σένα και για εκείνους. Δες τα μάτια τους, άκου το γέλιο τους, νιώσε την αγκαλιά τους. Γιατί μπορεί να είναι η τελευταία πρώτη φορά – αλλά είναι σίγουρα μια στιγμή που αξίζει να ζήσεις ολόψυχα.

Για μένα, η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν η -τελευταία- πρώτη φορά του μικρού μου στον παιδικό. Ήταν η πρώτη φορά που έκανα προσαρμογή· έζησα το κάθε στάδιο και απόλαυσα την κάθε στιγμή σε αυτό το νέο κεφάλαιο της ζωής μας.

Μπορεί και για σένα να ήταν το ίδιο – ή κάτι παρόμοιο, καθώς ο Σεπτέμβρης είναι καθ’ εξοχήν ο μήνας που εκτός από τη νέα σχολική χρόνια, φέρνει μαζί και πολλά νέα ξεκινήματα και αλλαγές.

Τα συναισθήματα και οι σκέψεις είναι χιλιάδες και εναλλάσσονται με ταχύτητα φωτός. Αλλά – όπως είπαμε – κάθε καινούργιος δρόμος που κατακτάται κάνει χώρο για νέες λεωφόρους και καινούργιες προκλήσεις.

Και μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι, συνειδητοποιώ ότι κι εμείς οι γονείς μεγαλώνουμε μαζί με τα παιδιά μας. Δεν είναι μόνο εκείνα που ζουν τις πρώτες τους φορές. Ζούμε κι εμείς τις δικές μας: η πρώτη φορά που τα αφήσαμε να φύγουν από το χέρι μας, η πρώτη φορά που είπαμε “μπράβο” με δάκρυα στα μάτια, η πρώτη φορά που τα είδαμε να απομακρύνονται χωρίς να μας χρειάζονται. Κι όλα αυτά, όσο κι αν πονάνε λίγο, είναι κομμάτι της πιο γλυκιάς διαδρομής.

Κι εγώ είμαι εδώ για να τις διανύσουμε όλες μαζί. Είτε δύσβατες είτε βατές, είτε μεγάλες είτε μικρές. Είμαι – και θα είμαι – εδώ για κάθε –τελευταία- πρώτη φορά στη ζωή των παιδιών μου. Άλλοτε ακολουθώντας τα κι άλλοτε προπορευόμενη.

Ποιες είναι οι δικές σου σκέψεις και συναισθήματα για την νέα χρονιά;

Mamoula Ξένια

Διάβασε το τελευταίο άρθρο εδώ :

Terrible 2s