back to school!!!

Η εβδομάδα που μας πέρασε, ήταν εβδομάδα επιστροφής στο σχολείο, η πρώτη εβδομάδα, μετά τον εγκλεισμό που επιστρέψαμε στο Kindergarten. Η χαρά της Αναστασίας ήταν τεράστια. Το ίδιο και η ανυπομονησία της, καθώς καθημερινά ρωτούσε πότε επιτέλους θα ανοίξουν τα σχολεία.

Η πρώτη μέρα ξεκίνησε κάπως έτσι…

Ξύπνησε στις 6:00!!! (Μιλάμε για μεγάλη ανυπομονησία)… πλύναμε μουτράκια και δοντάκια και ήπιε ένα ποτήρι γάλα. Αφού τελείωσε με το γάλα της, φόρεσε τα ρούχα που η ίδια είχε επιλέξει και ετοιμάσει ήδη από το προηγούμενο βράδυ! Με βοήθησε να ετοιμάσουμε το κολατσιόν (ναι ναι κολατσιόν) της για το σχολείο και φτιάξαμε μαζί την τσαντούλα της. Ξυπνήσαμε την Κική και αφού κάναμε όλα τα απαραίτητα και με αυτήν, φύγαμε για το σχολείο καθώς έπρεπε να είμαστε εκεί στις 7:30! Σε όλη τη διαδρομή προς το σχολείο, η Αναστασία, μου έλεγε πόσο χαρούμενη είναι και πόσο τυχερή νιώθει που επιστρέφει επιτέλους στο σχολείο. “Μαμά πρέπει όμως να προσέχουμε γιατί ο κορωνοιός δεν έχει φύγει ακόμη, σωστά μανούλα;”… Nαι αγάπη μου, της είπα πρέπει να είμαστε ακόμη προσεκτικοί και να πλένουμε πολύ καλά τα χεράκια μας…

Φτάνοντας στο σχολείο, τα μάτια της άστραψαν από χαρά, γιατί θα έβλεπε επιτέλους τους φίλους της, τους μισούς δηλαδή καθώς το τμήμα είχε χωριστεί στη μέση για τις πρώτες εβδομάδες προσαρμογής. Έτρεξε προς τις δασκάλες της και ακολούθησε πιστά όλη την απαιτούμενη διαδικασία μέχρι να μπει στην τάξη. Έβγαλε τα παπούτσια της και φόρεσε τα παπουτσάκια που έχει για το σχολείο, έβγαλε και κρέμασε το μπουφάν και την τσάντα της, έπλυνε τα χεράκια της και μπήκε μέσα στην αίθουσα. Όλα αυτά φυσικά με την βοήθεια της δασκάλας η οποία την παρέλαβε και παρατηρητή εμένα, οπού παρακολουθούσα την όλη διαδικασία έξω από το τζάμι, για την αποφυγή συνωστισμού. Μεγάλη υπερηφάνεια ένιωσα η μάνα για το παιδί μου που προσαρμόζεται εύκολα στις νέες καταστάσεις.

Κάπως έτσι κύλησε και η υπόλοιπη εβδομάδα, με την χαρά της Αναστασίας ολοένα να μεγαλώνει. Έπαιζε με τους φίλους της, ζωγράφιζε, έκανε χειροτεχνίες και όλα άρχισαν να μοιάζουν όπως παλιά…

Έτσι θα κλείσω και αυτό το ποστ, με μία ευχή. Με την ευχή να επανέλθουν όλα σταδιακά και να γίνουν όπως παλιά, καθώς τέτοιου είδους καταστάσεις έχουν αρνητικό αντίκτυπο, τόσο στη δική μας ψυχολογία, όσο και στην ψυχολογία των παιδιών μας, τα οποία κατ’ εμέ ήταν οι ήρωες της περιόδου του εγκλεισμού.

Υ.Γ Μην ξεχνάτε STAY SAFE!!!

Mamoula Ξένια