Mamoula,  ΠΑΙΔΙ

Νέα ξεκινήματα…

Η χρονιά που μας πέρασε, μας επιφύλασσε πολλές επανεντάξεις και αλλά τόσα “πισογυρίσματα”… Ανοίγουν σχολεία, κλείνουν σχολεία… ανοίγουν καταστήματα, κλείνουν καταστήματα… μένουμε σπίτι, βγαίνουμε από το σπίτι… και ούτω καθεξής. 

Λόγω των προαναφερθέντων καταστάσεων κάναμε μια συζήτηση με τις παιδαγωγούς της Αναστασίας και πήραμε μια απόφαση. Επιλέξαμε να γράψουμε την Κική στον παιδικό νωρίτερα από το προκαθορισμένο, σκεπτόμενοι πως αυτή μας η κίνηση θα την βοηθήσει στην κοινωνικοποίηση, στην επαφή της με τα αλλά παιδάκια αλλά και στο πολύ βασικό για μας, την τριβή με την Γερμανική γλώσσα. 

Έτσι την Δευτέρα που μας πέρασε, μετά από σχεδόν τρεις μήνες εγκλεισμού, άνοιξαν οι παιδικοί σταθμοί! Κι εγώ την Δευτέρα, ετοίμασα δύο τσαντούλες, δύο φαγητοδοχεία, δύο παγουρίνα και παρέδωσα δύο παιδιά στον παιδικό σταθμό…

Η πρώτη επαφή…

Ξυπνήσαμε οικογενειακώς στις 6 το πρωί..! Ο μπαμπάς μας ετοιμάστηκε και έφυγε για την δουλειά, αφού πρώτα ευχήθηκε “Καλή αρχή!”… και “Καλή επιστροφή!” στα κορίτσια του. Εμείς συνεχίσαμε με την πρωινή μας ρουτίνα και έπειτα πήραμε τις τσαντούλες μας, (αφού πέρασε πρώτα από έγκριση το κολατσιό) και ξεκινήσαμε για τον παιδικό! Η Αναστασία ενθουσιασμένη που θα συναντούσε τους φίλους της μετά από τόσο καιρό, και η Κική με μια έντονη περιέργεια αποτυπωμένη στο βλέμμα της! 

Μέρες πριν, με το που μάθαμε την τελική ημερομηνία επανανοίγματος των σχολείων, είχαμε μπει στην διαδικασία του να εξηγούμε στην Κική πως την Δευτέρα θα πηγαίνει κι αυτή σχολείο μαζί με την Αναστασία, θα παίζει με τους φίλους της, -μιας και τα περισσότερα παιδιά τα γνώριζε ήδη, επειδή με αρκετά από αυτά έχουμε επικοινωνία και εκτός σχολείου-, θα λέει τραγουδάκια, θα κάνει πολλές δραστηριότητες, θα ζωγραφίζει κ.ο.κ! 

Φτάνοντας στην πόρτα της γκαρνταρόμπας της τάξης, μας υποδέχεται, όπως πάντα, μια από τις παιδαγωγούς και μας καλωσορίζει… Η Κική κοντοστάθηκε, γύρισε με κοίταξε και με ρώτησε -Μαμά μπορώ να περάσω; -Φυσικά και μπορείς αγάπη μου, της ειπα, και μπήκε προς τα μέσα! Έπεσαν πάνω της τα παιδιά και την αγκάλιασαν! Ομολογώ πως η υποδοχή τους ήταν θερμότατη!!! Έπειτα της έδειξε η μια παιδαγωγός την θέση της στην γκαρνταρόμπα -δίπλα στην αδερφή της φυσικά!- και την βοήθησε να βγάλει τα παπουτσάκια της και να ετοιμαστεί για να περάσει στην αίθουσα! Έπλυναν τα χεράκια τους μαζί και μετά πιασμένες χέρι-χέρι, μπήκαν στην αίθουσα, αφού πρώτα μου έδωσαν από ένα γλυκό φιλί και μου είπαν “Tschüss Mama”! 

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω πως στους “κανονισμούς” του παιδικού σταθμού, είναι πως τις πρώτες μια, δύο ίσως και τρεις εβδομάδες, ο γονιός, για λόγους ομαλής προσαρμογής, παραμένει στην αίθουσα μαζί με το παιδί, για ορισμένες ώρες κάθε μέρα, οι οποίες σταδιακά μειώνονται, μέχρι τελικά να αφήσει το παιδί μόνο του στην αίθουσα. Εγώ αυτό το στάδιο δεν χρειάστηκε να το περάσω σε κανένα από τα παιδιά μου. Τόσο η Κική, όσο και η Αναστασία, μπήκαν από την αρχή στην αίθουσα μόνες τους, χωρίς αντιστάσεις και προβλήματα, κι έτσι οι παιδαγωγοί έκριναν σκόπιμο το να απομακρυνθώ κι εγώ αμέσως! Έτσι απομακρύνθηκα κι εγώ, με μια γλυκόπικρη αίσθηση, και με μάτια βουρκωμένα!

Το συναίσθημα της μάνας…

Ξέρεις, αυτό που παρακαλάς να κοιμηθούν για να έχεις λίγη ώρα ηρεμίας και με το που τα παίρνει ο ύπνος σου λείπουν;… Αυτό που παρακαλάς να τα αφήσεις σε γιαγιάδες και παππούδες για να απολαύσεις μια χαλαρή έξοδο με τον σύζυξ και με το που παραγγέλνεις το ποτό σου, βγάζεις το κινητο και αρχίζεις τις κλήσεις για το πως είναι, τί κάνουν κτλ; Αυτό που κάθε χρόνο λες θα πάω ένα τριήμερο με τον άντρα μου, οι δυο μας, και ποτέ δεν το κανονίζεις γιατί ΔΕΝ θέλεις να τα αποχωριστείς; Αν έχεις νιώσει ένα από τα παραπάνω ή και όλα, τότε θα με καταλάβεις! Η πρώτη μέρα κύλησε αργά και βασανιστικά… παρακαλούσα να περάσει η ώρα γρήγορα για να πάω να τις πάρω… αγωνιούσα για την προσαρμογή, για το πως νιώθει η μικρή, για το αν έφαγε, αν ήπιε, αν παίζει με τα άλλα παιδάκια, γενικά όπως καταλαβαίνεις αγωνιούσα για ΟΛΑ! 

Η ώρα της παραλαβής…!

Θα σου πω μόνο πως ενώ τα παιδιά τα παραλαμβάνουμε στις 12:30, είχα στηθεί στην αυλή του σχολείου από τις 12:00…! Ναι ναι σαν την τρελή μες στη βροχη στο προαύλιο ολομόναχη μέχρι να αρχίσουν να καταφθάνουν και οι υπόλοιποι γονείς για να παραλάβουν κι αυτοί τα παιδιά τους! Μέχρι που άνοιξε η πορτούλα και βλέπω πρώτα-πρώτα να βγαίνουν τα παιδάκια μου πιασμένα χέρι-χέρι! -Πόσο ευλογημένη ένιωσα…! Το μεγάλο μου παιδί, η Αναστασία μου, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στο να προσαρμοστεί εύκολα η αδερφή της στα νέα δεδομένα!

Οι υπόλοιπες μέρες…

Όλη η εβδομάδα κύλησε πολύ ομαλά! Χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις, χωρίς ιδιαίτερα κλάματα, χωρίς γενικότερες δυσκολίες! Απολαμβάναμε την πρωινή μας διαδρομή προς το σχολείο, κόψαμε λουλουδάκια για τις “δασκάλες”, μου έφερε την πρώτη ζωγραφιά, έκοψε για πρώτη φορά με ψαλίδι και η μάνα όλο φούσκωνε από υπερηφάνεια! Σταδιακά έφευγε η πίκρα και έμενε μόνο η γλύκα της όλης αίσθησης!  Τα παιδιά μου μεγαλώνουν, μαθαίνουν να προσαρμόζονται και να ελίσσονται! Λαμβάνουν νέα ερεθίσματα και αρχίζουν να “χτίζουν” την προσωπικότητα τους! Άρχισε ήδη να μου πετάει διάσπαρτες λέξεις στα Γερμανικά, να μου αναλύει το πως πέρασε την μέρα της στο σχολείο, να μου φέρνει σπίτι τα “δημιουργήματα” της! Και εγώ επιβεβαιώθηκα πως η απόφαση που πήραμε ήταν και η σωστή! 

Υ.Γ Το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν μια μέρα μες στην εβδομάδα μου είπε μια από τις παιδαγωγούς -Ihr habt echt tolle Mädels!- (Έχετε πραγματικά υπέροχα κορίτσια!). Εξηγώντας μου πως η Αναστασία είναι πάντα πρόθυμη να βοηθήσει την αδερφή της σε ότι χρειαστεί, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να αφήσει το παιχνίδι της ή τους φίλους της!
Ε ναι λοιπόν έχω δυο πραγματικά υπέροχα κορίτσια και είμαι απίστευτα υπερήφανη γι αυτά!

Mamoula Ξένια 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *